Volgens Wikipedia gaan we hier naartoe: "De Pyreneeën zijn een gebergte, gelegen op de grens van Spanje en Frankrijk. Het gebergte strekt zich uit over ongeveer 430 kilometer, van het westen naar het oosten, van de Golf van Biskaje naar de Middellandse Zee."
2 t/m 17 september 2016
Hieronder een lijstje wat we grofweg hebben gepland.....niets staat vast......alles kan aangepast worden.....leef bij de dag zeg ik wel eens.....
"Wat gisteren is gebeurd is voorbij, wat zich morgen aandient weet niemand, dus leef vandaag!"
Wil je ons verhaal niet lezen en alleen onze foto's bekijken dan kan je op 1 foto klikken en van daaruit doorbladeren.....
Dag 1: Op weg naar Bouillon, Belgie
Het lukt aardig om binnendoor te reizen want van thuis uit zijn we over Heeze, Leende, Sterksel, Maarheeze naar Nederweert Eind aangekomen. Van daaruit rijden we richting Grathem. Hein begint nu al te piepen want ons voornemen was dat we in België onze tanks zouden vullen en zoals het eruit ziet gaan we dat niet halen met onze binnenweggetjes......
Nog even de laatste Nederlandse druppels benzine oprijden en eruit knijpen.....naar Ittervoort, Kessenich, Ophoven en dan: jawel Maaseik op de plaatsnaambordjes en daar dus Belgische benzine ingenomen. Scheelt een kleine 25 cent x twee tanks dus dat levert nog iets op. Meteen de winst omgezet in Belgische karamelsnoepjes en nog iets hartigs voor onderweg. Het is stralend weer, blauwe lucht en heerlijke warme zonnestralen. Dat kleine stukje rijden van huis naar hier heeft ons al een uur van onze vakantie gekost. HAHAHAHA, echt vakantie!!!! Alhoewel vakantie.....ik heb het plan opgevat om regelmatig te filmen waarbij Hein de hoofdpersoon is en af en toe foute bochtenlijnen moet rijden en ook wel hoe het nu wel moet. Door middel van deze filmpjes ben ik een beeldbank aan het opbouwen hoe je het beste motor kunt rijden in het buitenland. Bijkomend voordeel van deze tocht is dat we regelmatig bij hotelletjes kunnen bespreken of groepen gehuisvest kunnen worden en zodoende kunnen we gaan kijken of we komend jaar korte buitenlandreizen kunnen plannen met mensen die dan tevens rijtraining willen hebben. Alleen kost het veel tijd om zoiets voor te bereiden dus doen we dat nu gedurende deze vakantie ook gewoon maar. Het is jammer als we het niet zouden doen.....
Weer op de rossen geklommen en richting Berg aan de maas, Stein, Itteren, Borgharen en zo langs de o zo mooie Maas af rijden naar Eijsden-Margraten. Tijd voor een bakkie koffie. De weg naar het zuiden is voor ons eigenlijk altijd door Luik. De route die we nu volgen heeft wel wat tijd gekost om te maken omdat ik net zolang gezocht heb tot ik iets vond dat Luik ruim rechts liet liggen. Ons uiteindelijke doel is om vandaag door de Ardennen naar Bouillon te rijden aan de Franse grens. Dit stadje ligt aan de oevers van de rustig meanderende Semois en wanneer je daar aan het flaneren bent zie je de burcht van Godfried van Bouillon hoog boven het stadje uitsteken. Je waant je bijna in de middeleeuwen. Toen was dit een van de machtigste gebieden van Europa. Godfried was een van de leiders van de eerste kruistocht in de elfde eeuw. Deze informatie voor de geschiedenisliefhebbers.......
Na een dag rijden door de groene bossen, met ongekende dennengeur zijn we wel toe aan een heerlijk Belgisch biertje en een glaasje port. We gaan er eens lekker voor zitten op het balkon van onze slaapgelegenheid....Ik zeg slaapgelegenheid, want wat blijkt, veel hotels waren om een of andere reden al volgeboekt en dus zijn we beland in een jeugdherberg.....lagge (op je 57 ste)
Het mooie van deze herberg is dat hij boven op de heuvel ligt en we besluiten na de borrel te voet naar het centrum af te dalen langs de kortste (dus meest steile) weg. Het blijkt een zandpaadje te zijn, bezaait met losliggende stenen. De herbergier adviseert ons om voor het donker af te dalen....nu weet ik waar de term "aardedonker" vandaan komt! De terugweg volgen we via de gewone weg waardoor we heel wat meters meer wandelen. Maar ach, het eten was zalig in het lokale Italiaanse restaurant, vakantiegevoel in lijf en leden en weer boven aangekomen behoorlijk moe en dus slapen we goed. Wel even wennen om op die eenpersoons bedjes te slapen......gedurende de nacht werd de spleet tussen onze matrassen steeds groter. Het leek de Grand Canyon wel! Onze motoren staan recht onder ons raam en droog. Dus in de ochtend kunnen we zo weer vertrekken.
Dag 2: Mhere, Morvan, Frankrijk
Na lekker te hebben geslapen gaan we tezamen met een groep jongeren die hier een volleybaltoernooi spelen ontbijten, boterhammen smeren, kopje koffie en fris en monter weer op de rossen. We hebben er zin in. Vandaag is de enige dag dat we onze bestemming gepland hebben in deze hele vakantie. We bezoeken namelijk een nichtje van Hein die met haar man in de Morvan woont. Maar voordat we daar aankomen zetten we het een en ander aan moois nog op de gevoelige plaat.
Daags voor ons vertrek kwamen we op het idee om de familie te bezoeken en kregen gisteren via mail de coördinaten van hun adres in Mhere. Zij wonen niet op een straatnaam.... lagge.... Een dorp met misschien 6 huizen? Het was precies wat ik er me van had voorgesteld. De stilte drong door tot in je botten! Motoren uit, op de standaard, spullen pakken en RUST....Toen we eenmaal het huis van Hanneke en Dirk-Jan hadden gevonden werden we op de meest hartelijke wijze onthaald die ik me kan heugen. Zo gastvrij, zo Frans! Onder de parasol, laarzen uittrekken, lavendelgeur opsnuiven van het plantje op de tuintafel, de glaasjes witte wijn werden al volgeschonken....... rondkijken en vooral naar de enthousiaste verhalen van onze gastheer en gastvrouw luisteren. Hanneke had een Blanquette de Veau op het vuur staan en die pruttelde goed. Samen even de krielaardappeltjes geschild en in de oven gezet met zalige olijfolie, knoflook en rozemarijn......Het rook zo heerlijk Frans!!!! Na een rondleiding door hun fantastische huis kregen we een prachtige kamer waar we alles bij de hand hadden. Dirk-Jan vertelde met een smile van oor tot oor dat we morgen wakker zouden worden door ezel-gebalk......KLOPT! GEWELDIG!!!!!
Maar eerst gaat Dirk-Jan met Hein naar de stuwdam van het Lac de Pannecière. Het grootste en rustigste meer van de Morvan, 7,5 km lang en 2,5 km breed met allemaal kleine strandjes. Het ligt middenin de beboste heuvels en er komen veel hengelaars, die op snoek, baars en forellen vissen. Ook is het meer erg in trek bij zeilers en kanovaarders. Vanaf de weg over de top van de dam heb je een schitterend uitzicht over het meer waar zij regelmatig gaan zwemmen. Zowat in de achtertuin!
Nadat de twee mannen weer op het honk zijn teruggekeerd wordt er nog rijkelijk met de fles rondgegaan. En dan wordt het tijd om aan tafel te gaan. Hoe anders dan hier in Nederland! We gaan in de grote tuin zitten aan de zijkant van het huis. Uitzicht op de ondergaande zon. We praten zachtjes, de sfeer is zo intens, dit mag nooit voorbij gaan! Na een schouwspel van rood, oranje en langzaam aan wit flikkerende lichtjes drinken we ons laatste wijntje. Achterover geleund op de stoelen, kijkend naar de wonder mooie sterrenhemel. Zo heb ik de sterren nog nooit gezien. Hier is totaal geen lichtvervuiling dus duizelt het van de duizenden...misschien wel miljoenen sterretjes.
Moe en zeer voldaan gaan we naar ons mandje en vallen als een blok in slaap....totdat de ezel om 6.00 uur zijn werkdag al start.....echt lagge! Maar wel lekker om zo langzaam aan wakker te worden. Ons plan is om verder af te zakken naar de Ardeche.
Dag 3: Saint-Hostien in de Haute-Loire
Van tevoren hadden we uiteraard, zoals iedere goede motorrijder betaamt, toch wat huiswerk gedaan om via een interessante weg naar het zuiden af te zakken. Dan maak je routes van om en nabij 300 km. De ene wat meer dan de andere. Voor vandaag was Chaumont ongeveer bedacht, maar we reden zo lekker dat we wat door zijn gereden tot Saint-Hostien. Onderweg nog een keer de echte Franse toiletten mogen bezoeken......ERRUG!!! Net voor een hotelletje zagen we de plaatselijke groenteboer en kaasmaker. Daar hebben we staan genieten van de lekkerste perziken ooit. Het sap droop langs je ellebogen op onze leren broekspijpen. Ach, een natte lap en het plakt niet meer...hahahaha. Op dat pleintje hebben we ook een stuk harde kaas en uiteraard brie.
We hadden gisteren zo heerlijk gegeten dat we nu voldoende hadden aan een stokbrood met kaas.
Telkens als we een hotel vinden is het een verrassing of de motoren wel een beetje veilig staan. Maar ook hier bij dit etablissement niets te klagen. Ze staan weer mooi onder ons slaapkamerraam.We hebben een prachtig uitzicht, degenen die onder het hotel doorrijden wat minder want we hangen iedere dag onze leren broeken lekker te luchten, de laarzen staan in het raam....een hele uitstalling dus! Niet zoals hieronder de raampjes idyllisch zijn......
Iedere keer is het weer lachen als we eindelijk de spullen boven hebben. Je wilt waardevolle zaken toch ook niet in de koffers achterlaten. ...... En....tegenwoordig is de techniek niet meer weg te denken, dus moet alles aan de lader.
Na onze positieve ervaringen tijdens onze Amerika-reis hebben we nog steeds onze verloopstekkers bij ons en een losse verlengdoos met wel tien contactmogelijkheden. Op hotelkamers sta je regelmatig op zijn kop om überhaupt een wandcontactdoos te vinden. Zeer schaars zijn deze. Dus met die ene verloopstekker kunnen we onze beide Packtalks, beide Zumo's, beide GSM's, beide helmcamera's en uiteindelijk ook nog de flaptop opladen. Het is altijd leuk om daarop s'avonds wat te neuzen op Mapsource of tegenwoordig My Route-app naar de route van de dag erop. En zodoende zijn dan dus bijna alle contacten bezet.....De oplossing van het jaar! Want ik kan zelfs ook nog mijn föhn gebruiken!!!
Dag 4: Vallon-Pont-d'Arc
Vandaag proberen we aan de voet van de Gorges de L'Ardeche te zijn. Dus daar zijn we met een kleine 180 km. Dit houdt in dat we met dit zalige weer misschien wel een duik kunnen gaan nemen bij Vallon-Pont-d'Arc. Dit is een natuurlijke boog van ruim 30 meter hoog welke ontstaan is door slijten van de rivier de Ardeche. Onderweg eerst nog een keer een croissant met een kop koffie met een leuk uitzicht op een bijzondere fiets.
We vinden een chambres d'hotes "le Chat Perche", 21 rue st Martin in Vallon Pont D'Arc. OOhhh wat een knusse kamer..... Wij hebben de Marrakesh kamer. Slofjes bij het bed, een douche op de kamer om U tegen te zeggen! Een heerlijk dakterras...wijntje erbij en naar de ondergaande zon staren. Zo puur, zo rustig....Ik kan me niets anders wensen dan hier met manlief het leven te genieten! Sowieso hebben we vanmiddag al genoten. Mijn motor hebben we laten staan, waarna we samen op Hein zijn motor een stukje langs de Gorges zijn gaan rijden naar een "bijna" prive strandje langs de route.
IJs- en ijskoudwater, maar zo helder! Toen de zon eenmaal snel achter de berg verdween zijn we rustig terug getufd naar onze kamer. Dan komen die glaasjes wijn wel aan....hikups....
Dag 5: Goudargues
Ochtendstond heeft goud in de mond......en een heerlijk ontbijt. Erg leuk verzorgd door de vriendelijke dame des huizes. We gaan vandaag weer verder. We hebben gisteravond een slaapplek gereserveerd op welgeteld 30 kilometer van de plek waar we nu verblijven. Dus de zwemspullen liggen zo voor het pakken bovenin de topkoffer. We doen zo dadelijk even een boodschap voor de picknick aan de waterkant.
Voor die frisse duik stoppen we bij Vallon pont d'Arc. Daar wordt de helmcamera aan een intensieve test onderworpen......Hij zou waterdicht moeten zijn, dus filmen we onderwater een voorbij zwemmende Golden Retriever. Zo'n grappig gezicht om die houterige pootjes te zien trappelen. En de test is doorstaan!
Na een relaxte ochtend trekken we met zand van het strand aan de lijven, onze motorkleding weer aan. Zand schuurt de maag werd vroeger altijd geroepen....welnu....wij kunnen uit ervaring zeggen dat er nog heel wat meer plekken schuren!
Maar goed, niet zeuren, we hebben maar 30 km te gaan en dan komen we aan bij La Rocque-sur-Ceze. Prachtige rotspartijen! Het water dendert er vanaf en Hein kan de verleiding niet weerstaan en gaat een eind wandelen. Nou weet ik wel dat hij niet in 7 sloten tegelijkertijd zal springen, maar dit is wel een hele uitdaging voor hem. Hij realiseert zich denk ik niet echt dat ik me absoluut niet prettig voel om hier achter te blijven in de volle zon, waarbij de zijstandaard van beide motoren zich langzaam in het hete asfalt boort. Al onze spullen hangen op en aan de motor...iemand zal er toch in de buurt moeten blijven.... Na lang wachten verschijnt Hein eindelijk aan de overkant van de rotsen in zicht. Hij springt van de ene blok naar de andere. Moest op een nauw punt de waterval ook nog overspringen en uiteindelijk is hij weer bij me. Zijn snoet staat een beetje anders dan anders.....Was het hem ook een beetje tegengevallen of wat dan? Ik kom er nog wel achter.
Na deze klauterpartij en uitgebakken te zijn in de volle zon gaan we naar het Chateau de La Bastide in Gourdarges. Het blijkt een chateau te zijn dat de bewoners naar beste eer en geweten aan het opknappen zijn. Je zag er zaken die je hier niet tegenkomt. Authentiek laten ze het in ieder geval niet. We hadden een slaapkamer waar je op het plafond kon zien dat er van origine een prachtige lijst zat (zit). Helaas hebben ze gewoon een gipswandje geplaatst midden in de kamer. Hierdoor loopt de lijst dus niet meer door en als je de deur in dat wandje opent dan sta je in een badkamer die wel modern aandoet, maar met minimale middelen is gebouwd. Bijvoorbeeld de deuren in dit chateau.....Degenen die ze gekocht hadden waren blijkbaar te klein - dus maar een plank aan de bovenkant in het gat. Je kan het je haast niet voorstellen..... De vrouw des huizes was erg vriendelijk. Alleen zij was er de volgende ochtend niet. Dus haar man zou haar vervangen en voor ons ontbijt zorgen. Het was gewoon zielig voor deze man. Alles wat hij deed mislukte. De geur van verbrand brood was voor ons al de hint dat de toast waarschijnlijk niet meer te eten was en toch bracht hij hem braaf naar onze tafel. Beetje krabben - dan was het wel te eten moet hij gedacht hebben. Wij hebben voor onderweg dus maar de biscuitjes en peperkoekjes meegenomen. Van de koffie stonden mijn haren meteen weer recht overeind en Hein zijn baardstoppels trokken zich spontaan terug.....brrrr.....
Dag 6: Perpignan
Op weg naar deze zuidelijke stad in Langedoc-Roussillon. Slechts 15 km van de Middellandse zee en als je 60 km rijdt richting de bergen dan sta je aan de voet van de Pyreneeën. En dat is wat we voor ogen hebben sinds ons vertrek uit Geldrop.Na ruim 40 jaar motorrijden is het er tot nu toe nog nooit van gekomen om dit gebied te verkennen. Dus ja, het moest er een keer van komen. We willen midden in de stad overnachten om zo de Catalaanse sfeer al een beetje te kunnen proeven. Hebben wij verder nog alle geluk want Perpignan behoort tot de warmste steden van Frankrijk. Dus was het even slikken toen we erachter kwamen dat onze kamer GEEN airco had. Ramen wagenwijd open gezet, de gebruikelijke uitstalling van binnenstebuiten gekeerde leren motorbroeken, sokken, laarzen, t-shirts.....alles wat maar een "frisse" wind kan gebruiken...hahaha. We hebben tot nu toe ontzettend geluk met het weer. Nog geen enkele druppel regen gehad, temperatuur van rond de 22 graden en nu hier in Perpignan is het 28 graden. De voorspellingen zijn goed voor de komende dagen dus wij trekken de bergen in. Maar eerst vanavond een wandeling door deze mooie stad. Dit is het uitzicht aan de achterkant van ons hotel.
We vervolgen onze weg naar El Castellet. Maar voor we daar aankomen hebben we eerst op een bankje in de avondzon zitten genieten van de fontein die telkens een show van ongeveer een kwartier gaf. Prachtig om dan de ondergaande zon door de waterstralen tezien. Onder de poort door zien we een gezellig terras en bestellen wat te drinken. Na wat gekeuvel komt het menu en er staat Canard op de kaart. Dus......eendenborst lusten we wel, besteld en smullen!!!! 
Dag 7 t/m 10: Andorra - Door kleine bergdorpjes, plaatselijke supermarktjes, terrasjes met plastic verweerde stoeltjes, oma achter de toonbank, overrijpe perziken, tomaten die zelfs voor de soep nog te zacht waren, kippen met koppen!......Dan waardeer je appie en de duitse grossiers wel enorm! Op de plattegrond heb ik aangestreept waar we hebben gereden. Het is nog steeds een hobby van me om overal waar ik ooit kom de enige echte kaarten aan te schaffen. Vorig jaar hebben we zo eigenlijk onze hele rondreis door 9 landen gereden. Wel als backup de Garmins bij ons....maar gewoon op de kaart gereden. Heerlijk zo'n uitdaging Gelukkig heeft Hein een GSA met hele grote koffer. Alle kaarten die ik maar kon vinden hier in huis gaan altijd mee. Heb ik ze niet dan is dat ons souvenir van de vakantie. En uiteraard het verhaal! Want het blijkt telkens weer dat je heel gauw vergeet waar je toch allemaal gereden hebt. Het op deze manier in een blog bewaren is van onschatbare waarde voor ons. Voor nu besluiten we om maar eens Andorra aan te doen. Nog nooit iets van gelezen, niet in verdiept en toch leek het ons leuk naartoe te gaan. Een belastingparadijs. Wat een schril contast met de weg er naartoe.......De benzine is een lachertje, parfum is zo goedkoop dat je een beetje hebberig wordt, drank is net zo duur als een fles echte cola, en de luxe artikelen zijn te koop voor de prijs zonder BTW bij ons. Omdat het zulk heerlijk weer is en we een comfortabel hotelletje hebben midden in het centrum van Andorra besluiten we om hier een paar dagen te blijven. Van hieruit een keer een rondje door de bergen, de andere dag een keer lekker winkelen.....terasjes pikken, lekker eten, kortom: Tis vakantie!!!!
Dag 11 en 12 Bagneres-de-Luchon - Nadat we de plattegrond eens goed hebben bestudeert besluiten we weer naar boven te verkassen en het wordt Bagneres-de-Luchon. We zien dat we vandaar uit de Col d'Aubisque, Col de Tourmalet, Col d'Aspin, Col de Peyresourdes etc kunnen bedwingen. De Tour de France is hier volgens mij vaste gast in de zomer. Wij beredeneren dat het wegdek wel lekker "smooth" zal zijn dus is Bagneres een leuke uitvalplaats.
In ieder geval was deze kant van de Pyreneeën aantrekkelijker dan de Spaanse kant. Eerlijk gezegd had ik me van dit gebergte meer voorgesteld. Ik gebruikte als referentie de Dolomieten in Italië. Als ik nu vergelijk dan denk ik dat ik verknocht ben aan Italië..... Meer hoogte, meer bochtenwerk, grilliger, niet zo groen.
Als je de kaart goed bekijkt dan zie je dat Lourdes in het centrum van dit geheel ligt. Uiteindelijk besluiten we dan ook om daar naartoe te gaan, een paar kaarsjes aan te steken voor mensen die ons heel lief zijn en het zwaar hebben. Komen we daar ook nog onze Wensambulance Brabant tegen met twee chauffeurs die ik rijtraining had gegeven. Ze vroegen meteen wat ik van het parkeren vond....hahahaha. Ik heb persoonlijk niet veel met geloof maar het was heel vreemd daar te ervaren, terwijl het bijna veertig graden was, dat je kippenvel kreeg. Waardoor - zeg het maar......
Dag 13: Camares - Nadat we twee dagen in het uiterste puntje van Frankrijk, tegen de Pyreneeën aan hebben geleund gaat het er nu toch van komen om langzaamaan met de terugreis te starten. Die zal ook wel weer een paar dagen in beslag nemen dus vertrekken we op ons dooie gemakske om zo toch relax aan de reis te beginnen.
Het is een heerlijke temperatuur om te rijden. De windstoppers hebben we al de hele vakantie in de koffer en de zomerhandschoenen beginnen een beetje te plakken van het zweet, Maar je hoort ons echt niet klagen hoor! Onderweg passeren we weer de mooiste dorpjes met hun idyllische pleintjes. Regelmatig komen we uithangborden tegen van een drankje dat we van onze (inmiddels helaas overleden) buurman hebben leren drinken. Af en toe stop ik tijdens het rijden omdat het plaatje dan zo mooi is, ik kan dan de verleiding niet weerstaan om het vast te leggen. Gelukkig kunnen we met elkaar communiceren dus Hein is wel altijd op de hoogte als ik even uit beeld ben verdwenen.
Hieronder wat foto's van zomaar wat dorpjes onderweg.....
We gebruiken regelmatig de bekende appjes om een hotelletje te boeken. Nu komen we uit bij een Chateau in Camares. Erg vriendelijk personeel, eerst een glaasje en dan gaan we lekker nog even zwemmen. Een helder en vooral erg blauw zwembad waar het goed toeven was. We hebben nog allerlei etenswaren die we eigenlijk voor de avond kunnen gebruiken. Van verse kaas van de markt, harde worstjes die bol staan van de knoflook, brie die uit zichzelf het stokbrood op loopt, zo zacht is hij.....en dan een plaatselijke wijn.....wie maakt ons wat?
Dag 14: Maar dan.....de vriendelijke dame van het hotel wijst ons op een behoorlijke weersverandering die de komende dagen gemeld wordt. Sterker nog......storm! Tja, wat doe je dan....we besluiten een nachtje extra te boeken, een keer lekker uit te slapen...een soort van beddag er van te maken. We gaan s'middags een keer in de sauna, het bubbelbad voelt prima. We zijn ontspannen en genieten met volle teugen. De regent komt met bakken uit de hemel (de eerste keer deze vakantie!) Ach, het heeft ook wel wat. Zeker als je weet dat je niet tot op de draad toe nat wordt van het in de regen rijden. We gaan s'avonds te voet naar het dorp waar we een restaurantje proberen te vinden. Er is er welgeteld 1 open! Wij Hollanders willen altijd te vroeg eten naar de zin van de Fransen. Wij moeten dus nog ruim drie kwartier wachten voordat we iets kunnen bestellen. Maar dat is geen straf want we zitten droog en hebben nog zoveel aan elkaar te vertellen. Het houdt niet op....ghi.
Dag 15: Toch kan je met regen zo heerlijk slapen met de ramen fijn open, het regen gedruppel horen in de regenpijpen..... Kortom, we staan de dag erop helemaal uitgerust en fit op. Althans eventjes dan. Hein geeft aan dat hij zich toch niet helemaal fit voelt. Ai ai, het zal toch niet? Maar helaas, wat we vreesden gebeurt. We rijden eerst richting Milau. Als je daar bent moet je altijd even de grote brug van dichtbij bekijken. Als je er overheen rijdt dan is het weinig spectaculair, dus wij gaan er onderdoor! Dat geeft mooie plaatjes. Gisteren was natuurlijk een behoorlijk stormachtige dag en vandaag trekt de mist weer op en zien we nog steeds wel dreigende lucht maar er komt zal geen regen komen volgens de voorspelling. Sterker nog, af en toe komt er een stukje blauw doorheen en neemt de zon meteen zijn plek in. Dat geeft direct een andere sfeer op de foto.
Tijdens deze vroege tussenstop (vanaf Camares via Saint Afrique 50 Km naar Milau) geeft Hein aan zich steeds minder fit te voelen. Ik stel voor een hotel te zoeken en dan maar het bed in te duiken. Wellicht dat daarmee de zaak te pareren is. Hein kiest er toch voor om zo lang mogelijk door te rijden. We rijden nog wel door de Gorges du Tarn, maar volgens mij ziet Hein niet echt veel van al dat moois. Het is een heerlijke weg om te rijden (wat achteraf ook blijkt....bekeuringen!) Ik rijd achter manlief om het toch een beetje in de gaten te houden. Zijn rijstijl wordt minder en op enig moment zie ik een cafe in de verte en zeg tegen hem dat ik zin heb in koffie en nodig moet. Anders rijdt hij gewoon door. Hij wil kilometers maken.......Wat we gehad hebben, hebben we gehad!
Maar uiteindelijk stopt hij en kan nauwelijks van de motor afkomen. Hij ziet blauw van de kou, heeft helemaal glazige vingers en staat te klappertanden. Ik pak alle motorkleding die ik kan vinden en uiteindelijk trekt hij zeven lagen aan van isotrui, dubbele t-shirts, shirt met lange mouwen isojas tot dubbele windstoppers, dubbele kolletjes, muts. We bestellen warme chocolademelk en zo probeert Hein in het plaatselijke kroegje een beetje warm te worden. De buitentemperatuur is nog 21 graden dus daar ligt het niet aan. Hij knapt een klein beetje op, lust geen eten en wil weer verder. Uiteindelijk wordt dat maar 100 km want laten we eerlijk zijn......binnendoor op een doordeweekse dag in dun bevolkt gebied kom je ook niet op elke hoek een hotel of wat anders tegen. In de verte zie ik ineens een uithangbord en roep of dat was is. Ik krijg geen reactie...althans...ineens draait Hein de parkeerplaats op en blijft over zijn stuur hangen. Het gaat echt niet meer. Ik vlug naar binnen, ingecheckt (het leek wel een hotel voor verhuur per uur....) maar goed, Hein trekt alleen zijn leren motorkleding uit en duikt onder de blauwe bloemetjeslakens. Daar zit je dan........nog redelijk vroeg op de dag.....ik vind het niet echt een hotelletje om U tegen te zeggen..... In de verste verte is niets te zien, niets te beleven, echt langs de doorgaande weg. Dus ik ga maar naast manlief liggen en probeer hem warm te krijgen. Hij klappertand de hele nacht in zijn slaap. De volgende ochtend hoeft Hein nog niets te eten maar voelt zich wel weer in staat verder te rijden. Dit stuk slaan we dus maar gauw over van deze vakantie. Ik kan niet eens meer herinneren waar we nu als laatste geslapen hebben........
Achteraf heb ik nog in mijn Garmin opgezocht in het active log waar we nu geweest zijn...Techniek staat dus voor niets. Het bleek in Le Bourg, Bellevue-la-Montagne te zijn. Vanuit Milau richting Saint-Enimie, naar Mende. Dan de N88 op en vervolgens de D906. (de middle of nowhere dus.....
Dag 16: Maar goed, een beetje fitter rijden we noordwaarts en proberen zo ver mogelijk als dat gaat, te komen. Het wordt Bar le Duc,het stadje van het bekende water. Ik heb gewoon een rechte lijn richting huis getrokken. We zien wel hoe het gaat. Nu ervaar je pas echt hoe immens groot Frankrijk eigenlijk is. Er is geen doorkomen aan als je niet lekker bent. Maar ondanks dat heeft Hein deze dag meer meegekregen van de route dan gisteren. De prachtig mooie glooiende wegen met lange doortrekkers. Zalig om te rijden. Gedurende de dag neemt Hein weer wat te eten en het leed lijkt geleden. We blijven wel weer op de hotelkamer om gewoon in slaap te kunnen vallen als het kan.
Dag 17: We aanvaarden de thuisreis. Qua gezondheid gaat het weer goed, dus dwars door de Ardennen, een klein ommetje door Luxemburg om Martelange even te bezoeken en dan richting de Nederlandse grens. Wat is ons land toch ook mooi! Als afsluiting van alle foto's bij deze gewoon de eerste parkeerplaats in Nederland en dan gewoon even naar rechts kijken en knippen....mooi toch!
Bedankt voor het lezen en ik hoop dat je er plezier in hebt gehad en zeker hebt kunnen genieten van het fotoverslag. Op naar de volgende grote reis. Dat zal in 2017 zeker Schotland worden en in dat najaar de Dolomieten met een lus naar onderen Slovenië, Kroatië, misschien Bosnië en weer omhoog. Tot dan dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten