Alpen/Dolomieten 2015

Vakantie september 2015

Nadat Hein het hele weekend nog heeft gewerkt is het dan zover dat we de motoren starten.

Helaas moeten we een uurtje later vertrekken dan gepland vanwege een flinke regen bui. Het begint goed zullen we maar zeggen……. 

Uiteindelijk klaart het dan op en kan onze reis echt beginnen……………

Hein met zijn BMW GSA 1200 uit 2009 en ik op mijn nieuwe Yamaha FJR 1300 AE. Wederom een midnight black. Nadat ik model 2005, 2008, 2011 heb gereden, nu dan een 2014. Ik heb hem pas een week dus ben heel benieuwd hoe deze zich gedraagt  tijdens onze vakantie.

Hein heeft de meeste bagage op zijn motor. Hij heeft per slot een werkpaard zoals hij zelf pleegt te zeggen.

We hebben voor deze vakantie slechts 1 ding gepland -  en dat is dat we tot Maastricht de snelweg nemen en van daar af binnendoor gaan rijden. Ons eerste doel is om naar de buren te gaan die in de buurt van Chalons-sur-Saone verblijven.

Onze eerste overnachting is in Creutzwald-Frankrijk. Net over de grens van Duitsland.

Dat hebben we bereikt nadat we lekker door België, Luxemburg en Duitsland hebben gestuurd. Zie het overzichtskaartje.

Precies op de grens van Luxemburg en Duitsland hing een giga regenbui die we hebben weten te omzeilen door telkens in de richting van de blauwe hemel te rijden……We zijn niet voor 1 gat te vangen….

We hadden een gezellig hotel gevonden aan het meer (Lac la Bisten) van Creutzwald en op de rand van ons bed hebben we de route van de volgende dag zitten plannen.

MOCHT JE ALLEEN DE FOTO'S WILLEN BEKIJKEN - KLIK OP EEN FOTO EN JE KAN DAN VERDER BLADEREN......

Zo lang ik me kan herinneren heb ik altijd regen gehad als ik door de Vogezen reed, dus ik hou mijn hart vast. De regenkleding is standby in Hein zijn topkoffer.

We willen in ieder geval de Grand Ballon op de route zetten, dus die zal wel regen geven……

Na een goede nachtrust worden we wakker met een stralend blauwe hemel. Vol goede moed vertrekken we naar de Vogezen. En YES!!!!  Het blijft droog.

Col du Bonhomme, Col de la Schlucht, Petit Ballon en als toetje de Grand Ballon.

Vervolgens klein stukje Alsace. Vanaf Mulhouse mijden we de snelweg en trekken onder de E60 richting Besancon, Salins-les-Bains en dan diagonaal door het prachtig golvende landschap naar  Gigny-sur-Saone om zo bij de kasteelcamping aan te komen waar onze buren staan met de caravan.

Na een ontzettend hartelijke ontvangst, welkomstborrel en een lekkere maaltijd zakken we de avond heerlijk door.







De dag erop gaan we het Hotel-Dieu Museum bezoeken in Beaune. Indrukwekkend om te zien waar vroeger de zieken werden verzorgd in de laatste dagen van hun leven.

Beaune zelf is een typisch Frans klein sfeervol stadje. Wat zouden we graag op het terras gaan zitten met een fles wijn…….helaas gaat dat niet helemaal soepel want we hebben windkracht 8 lijkt wel.

Zie hier wat sfeer van het museum....

De harde wind blijkt de voorbode van behoorlijk slecht weer te zijn. Het begint s`avonds te regenen….nee eigenlijk is het meer gieten. 10 liter-emmers water komen per drup naar beneden en zo zijn genoodzaakt om nog even langer bij onze lieve buren te verblijven. Absoluut geen straf!

Uiteindelijk klaart het donderdagnacht op en worden we de volgende ochtend wakker met de zon op onze snoeten. Dan dus de tassen weer ingepakt en de koffers van de motoren weer ingeladen. We zetten de neuswielen richting Annecy en nemen afscheid van iedereen.

Ondanks dat we allebei onze Garmin bij ons hebben, gaat deze reis geheel met gebruik van echte gedetailleerde  papieren landkaarten. Gewoon kleine weggetjes zelf zoeken, klein briefje maken en rijden maar. Het brengt ons op de meest mooie plekjes. Voordeel van deze manier van reizen is dat je weer weet waar je bent……

Onze ervaring met navigatie is dat je eigenlijk niet meer weet waar je aan het rijden bent. Je ziet maar zo`n klein stukje van je kaart.

Tournus, St. Amour, Oyonnax, Seyssel, Rumilly, Annecy en uiteindelijk ietsjes verder in Seviers een hotel met panorama op het Lac d`Annecy.

Met belangstelling proberen we het franse weerbericht te volgen want ons volgend doel is om de Mont Blanc in Chamonix te bezoeken. Daarvoor lijkt het ons mooier als het weer mee wil werken. Met bewolking hoef je niet per kabelbaan naar het dak van Europa.
Als we de plaatjes van de franse weerman goed begrepen hebben dan gaat het regenen, dus helaas zal Chamonix geen optie worden. Dan trekken we toch verder naar het zuiden!

ECHTER…. Wakker worden en geen wolkje aan de lucht kunnen ontdekken -  ons plan kan dus toch gerealiseerd worden. Niks zo veranderlijk als het weer en de mens…hahaha

Op naar Chamonix – Mont Blanc.

Via Ugine, Flumet, Megeve en St.Gervais komen we binnen twee uur op onze plek van bestemming. Het was ook nog eens een mooie bergweg met vele bochten. Eenmaal aan de voet van de berg bij de Aiguille du Midi gaan we toch met de kabelbaan omhoog. Het kostte aardig wat, maar dan heb je ook wat. Hier kom je waarschijnlijk niet gauw meer dus “once in a life time” ……Naar boven!!!!

Als je de foto`s bekijkt dan kan ik hier nog meer schrijven maar dat zou overbodig zijn……

1 woord – Supercalifragilisticexpialidocious

Wie nooit Mary Poppins heeft gekeken: super- "above", cali- "beauty", fragilistic- "delicate", expiali- "to atone", and -docious "educable", it is defined as "something to say when you have nothing to say".

Onze hoofden zitten behoorlijk vol dus we zoeken een hotelletje aan de voet van de berg en ploffen op ons bed. In de loop van de middag waren er wolken komen opzetten dus beneden kon je niets meer zien van de Mont Blanc. Dat was dus een verrassing toen we ‘s morgens het gordijn opende. Het hotel heet Aiguille du midi in Bosson….lagge!!!! ….waarom zou dat toch zijn….nou omdat vanaf het balkon te zien is waar we gisteren bovenop hebben gestaan!

Gisteravond trouwens zo ontzettend lekker gegeten voor prijzen waar je volgens mij bij de mac nog geen volle buik van krijgt. Heerlijke zalm met een korstje van sesam bijvoorbeeld.

Het is nu stralend weer dus vertrekken we weer terug richting St. Gervais, Col de Forclaz en gaan bij Flumet, Col de Saisies linksaf naar Beaufort, Col de Meraillet. Eigenlijk is dit de enige weg om terug te komen richting Maritieme Alpen. Anders zouden we de Mont Blanc tunnel moeten nemen en dat doen motorrijders toch niet!

Vervolgens via Bourg St.-Maurice, Villaroger, Barrage des Tignes, Val d`Isere naar de Col de L`iseran.

Hein begint zowat te kwispelen bij het zien van al dit schoons. Ik heb hier al vaker gereden en geniet nog iedere keer met volle teugen. Voor Hein is het zijn eerste keer in Frankrijk, dus genieten tegen 110!!!!

Met een hoop indrukken beëindigen we de dagrit in Lansevillard. We scoren een pizzaatje bij de plaatselijke Italiaan en vallen als rotsblokken in slaap.

Het is bijna niet te geloven maar ook vandaag weer een strak blauwe lucht. We zeggen telkens maar tegen elkaar: “blijkbaar krijg je wat je verdient…”

Vandaag gaan we weer verder naar het zuiden. Via Modane,  St. Michel-de-Maurienne rijden we naar de Col du Telegraphe. Een kleintje om de smaak te pakken te krijgen. Hierna volgt de Col du Gallibier die een diepe indruk op ons allebei achterlaat……Wat een stilte op die berg en wat een wijds uitzicht!

Na een lange stop rijden we verder naar de col du Lautaret. Onderaan de col gaan we links af richting Briancon. Het blijft telkens nog zeer leuk om de kaart zo te bestuderen en alle “belvederes” te zoeken. Deze uitzichtpunten zijn inderdaad echt de moeite waard! En dat geeft de navigatie dus niet aan. Die Michelinkaarten zijn puike hebbedingetjes.
1 cm = 2 km en daar kun je dus werkelijk alles op vinden. Met 22 kaarten heb je zo heel Frankrijk te pakken. Ik had die van het zuiden meegenomen en ze komen super van pas.

Alleee….we rijden weer verder…de Col d`Izoard wacht op ons. Door naar Guillestre. Omdat in deze regio overal van die bruine borden staan met de Route du Grandes Alpes is het werkelijk “easy” om de volgende col weer te vinden. Col de Vars overgetrokken en zo op weg naar Barcelonette.

Omdat we onze communicatie aan boord hebben kunnen we ook tijdens het rijden met elkaar kletsen en dus zo onze indrukken al delen. We stoppen erg regelmatig voor een foto, filmpje of een knuffel…….. Wat is dit toch een fijne vakantie!

In Barcelonette zien we ineens tot onze schrik dat de Col d`Allos gesloten is……da`s jammer. Kaart erbij en vervolgens plannen aanpassen en ietsiepietsie langer rijden om naar Castellane te komen.

We nemen nu de Col de la Cayolle ( de marmottenpas). de prachtige rots bij het kleine meertje ligt nog steeds op zijn plek.....

Overal licht nog sneeuw want die is een paar dagen geleden nog vers gevallen. De wegen zijn wel vrij van sneeuw maar helaas gebruiken ze in de bergen ook pekel!!!!!

Mijn voorvork heeft wat dat betreft dus al behoorlijk te lijden. En dat nog op zo`n jonge leeftijd…… Winterhandschoenen, handvatverwarming en de binnenvoering van onze jassen waren reuze welkom. Na een behoorlijk frisse rit komen we aan in Guillaumes.

Daar is het niet moeilijk om de route te kiezen. Wat dacht je van de Gorges de Daluis. 17 tunnels en prachtig rood gesteente en een diep dal. Wat is de natuur hier toch wonderschoon….

Terug uit de Gorges rechtsaf naar het Lac de Castillion. Daarvoor eerst nog even over de Col de Toutes Aures. Langs het immens blauwe stuwmeer nog een lekkere bochtige weg en uiteindelijk herkende ik de weg weer naar de camping in Castellane. We gaan gewoon op de bonnefooi vragen of er nog een mobile home of chalet te huur is. We willen hier een paar dagen blijven.

Uiteraard wordt de komende dagen o.a. de Gorges du Verdon gereden. De Grand Canyon van Europa zeggen ze. We zullen eens gaan vergelijken want die laatste hebben we in 2012 zelfs met de helikopter bezichtigd.

Er is nog een en ander vrij op de camping, dus motoren stallen, het leer uit en laten luchten (haha) en vervolgens met een flesje rood, brie en een stevige snijworst op onze veranda genieten van al het schoons we al hebben gezien, plannen voor de komende dagen en vooral genieten van elkaar. Wat hebben we het toch goed!!!

Na een goede nachtrust zitten we op onze eigen veranda met een stokbrood en die heerlijke bak pruttelkoffie. Onze dag kan al niet meer stuk.

Doordat we gisteren wat meer kilometers achter de kiezen hadden hebben we vandaag een kleine route gepland (140 km). Klein beetje meer naar het zuiden en genieten van de franse Cote d`Azur.

In een klein plaatsje bij het barretje onder de platanen plaatsnemen en genieten van de zon, voorbijgangers en uiteraard weer een bakkie cafe americano.

De route was van Castellane naar Comps-sur-Artuby, over de Col du Bel-Homme naar Callas, richting Fayence en weer over de route Napoleon terug naar Castellane. Dit was echt even om het zitvlak weer een beetje te laten bijtrekken na al die kilometers….ghi.

Lekker op tijd op de camping terug en weer op ons eigen terras nog nagenieten van de zon, drankje en hapje. Kleine sudoku gedaan en genieten maar.

Morgen gaan we de Gorges du Verdon rijden. Weer weinig kilometers en heel veel afstappen en al het schoons bewonderen en op de gevoelige plaat vastleggen.

Hein is er behoorlijk van onder de indruk. De foto’s zeggen hier meer dan vele woorden….

We hebben op internet gezien dat het vandaag in de Dolomieten behoorlijk slecht weer is geweest.

Regen in de dalen is natuurlijk sneeuw in de bergen. Na een kleine overweging besluiten we toch die richting in te gaan. Nadat we ons chalet weer netjes hebben opgeleverd vertrekken we nu wel naar de Col d`Allos. In Castellane staat al aangegeven dat hij nu wel “ouvert” is.

Zo rijden we 63 kilometer om in het plaatsje Allos aan te komen. Wel alle……… staat daar aan de voet van de col dat de pas gesloten is…….De hele weg op alle borden dat hij open is en nu zou dit betekenen dat we weer 63 kilometer terug moeten……

Dat gaan we dus niet doen en doen net of we gek zijn en rijden toch door. Het zal toch gek zijn dat twee motoren er niet door zouden kunnen!

Hele stukken nieuw asfalt (wat bij thuiskomst ook echt wel te zien was op de uitlaten, kardan etc. Daar moest heel wat wasbenzine  aan te passen komen…..maar dat later)

We rijden tot over de top en nog steeds komen we niets tegen wat ons tegenhoudt. En dan opeens een hele stoet auto’s die stilstaan. We smokkelen langs die hele rij naar voren en ik maak oogcontact met een wegwerker. Die wenkt naar ons en hij is zelfs zo goed om aan de zijkant van zijn vrachtwagen een ladder weg te halen zodat wij rakelings langs de rotsen en zijn vrachtauto door kunnen en zo weer heerlijk rustig zonder ander verkeer onze route kunnen vervolgen. Dat was mazzel!!! MERCI MONSIEUR!!!!

In Barcelonette even een bakkie koffie en verder richting Colle della Maddalena (Col de Larche op zijn Frans).

We zijn nu in Italië en heten de cols voortaan Passo’s.

Hee da’s grappig….we passeren het plaatsje Sambuco….jammie. We gaan Borgo S.Dalmazzo en verder naar boven Pinerolo. Het landschap wordt minder bergachtig, wat ik al wel gedacht had. De middag wordt even een verbindingsroute over de snelweg via Turijn, Milaan tot aan Bergamo. Daar er weer af en een slaapplaatsje zoeken. Helaas voor ons was er een beurs in Milaan en zelfs alle hotels in Bergamo (wat toch geen kleine plaats is) waren vol. Een plaatselijke motor rijdende Italiaan bood ons aan dat als het echt niet zou lukken we bij hem terecht konden. Wat gastvrij! We hebben er uiteindelijk geen gebruik van hoeven maken want er bleek nog 1 hotelletje in Mozzo te zijn met een kamer vrij. Pitten maar!

De volgende ochtend fris en fruitig voor het eerst deze vakantie een Italiaans ontbijt. Da’s ff slikken……alleen maar taart, cake, koekjes, heeeeele zoete broodjes, jam, chocoladepasta en ga zo maar door. Je krijgt acuut gierende hartkleppen van al die suiker. Dan maar wat appels, koffie en op pad.

De planning is om richting de Stelvio te gaan met Bormio aan de voet. Daarvoor gaan we langs het Lago d’Iseo.

We rijden langs de westkant naar boven. Het prachtige meer dus aan onze rechterhand en als een van de laatste kilometers worden we ook nog verrast door een indrukwekkende weg die in de rotsen is uitgehakt. Zware netten hangen boven onze hoofden om vallende stenen op te vangen. Het heeft iets spooky’s.

We rijden vervolgens weer een beetje provinciaal naar Edolo. Redelijk saaie en wat drukkere weg. In Edolo linksaf naar Tirano. Die weg wordt weer wat leuker. Meer bochten en bergachtiger. In de drukte van Tirano zoeken we de Passo del Bernina. Dus op naar Poschiavo. Hiervoor moeten we in Campocologno de grens passeren met Zwitserland. Waar het aan ligt weet ik niet maar het voelt alsof we boefjes zijn, zo worden we door de beambten bekeken. Heeft dit te maken met de vluchtelingenproblematiek? Zeg het maar….het voelt absoluut niet lekker.

Gedachten weer aan de kant en verder rijden. Op naar de Bernina. Daar gaan we niet rechtdoor want anders belanden we in St. Moritz. Dat is voor een andere, volgende vakantie. Nu gaan we naar de Passo de Forcola di Livigno. IJskoud daarboven, pakken sneeuw, dus ff sneeuwpret!!!!

En uiteraard foto’s van al dat witte schoons. We zitten zo lang op het terras dat we gezien de tijd moeten maken dat we de berg afkomen. Het wordt ineens nog kouder en het begint al te schemeren. Hier willen we niet met vorst aan de grond over de weg naar beneden. In de tunnels krijgen we al af en toe te maken met een behoorlijk gladde plek. Oppassen geblazen dus!

Net voor Livigno zien we een hotel in de middle of nowhere…. Hup in de ankers en een kamer boeken. Het bleek zeer aangenaam vertoeven hier. Prachtig uitzicht vanuit onze kamer, serene stilte, heerlijk eten......

Het dagmenuutje voor 15 euro bleek hier o.a. uit risotto, lasagna, een dubbele hertenbiefstuk, beenham en heerlijk Italiaans ijs te bestaan. En wij maar denken dat ze een vergissing maakten. Hier zou je voor zo’n drie gangen menu vlot 35 tot 40 euro kwijt zijn.

Wisten wij veel……….Livigno bleek belastingvrij staatje te zijn.

Je gelooft het of niet…..93 cent per liter Super met bediening aan de pomp door drie man! Zie foto als bewijs.

Geslapen als rozen, wakker geworden met een witte berg als uitzicht en de frisse, gezonde bergwind door onze kamer.

Vlug spullen pakken en weer verder. Vandaag staat de Passo di Stelvio op het programma. We willen de berg op vanuit Bormio, op de top weer naar beneden met de 49 haarspelden naar Prad, weer naar boven en via de Passo di Gavia richting Bolzano.

Welnu…. De natuur laat niet met zich sollen…..dat verhaal komt zo.

Eerst nog even het duty free sjoppen in Livigno. Lekker luggie en een niet te tillen fles Amaretto en Ramazzotti. Nee niet die zanger, het alcoholisch drankje. Gewoon een keer proberen!

Verder via Passo d’Eira, en de Passo di Foscagno (jawel….weer met douane controle) op naar Bormio.

Onderaan de voet van de Stelvio nog even langs het hotelletje waar ik in juni geweest ben voor de Belgische wielerronde voor diabetespatiënten. Hier lijkt niets aan de hand, de weg is heerlijk schoon dus gummen maar.

Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt. De sneeuw in de berm neemt toe en uiteindelijk voordat we de top bereiken zien we wederom bakken pekel op het wegdek en we voelen het bijna zelf hoe onze bouten van de motoren aangevreten worden. Uiteindelijk boven aangekomen een drukte van jewelste. Want wat blijkt…..de noordkant is niet te berijden. Die ligt nog vol met sneeuw en sneeuwschuivers zijn druk doende het witte goedje te verwijderen. Maar wat doen die gasten……Ze schuiven op de hoogst gelegen weggedeeltes de sneeuw op een hoop en gooien die naar beneden……jawel, je snapt het al…….op het wegdek van de volgende haarspeld.

Dus……dat gaat nog wel even duren.

We rijden de motoren naar het hoogst gelegen terras aldaar, maken schitterende foto’s van onze stalen rossen en onszelf en nemen een paar koppen koffie. De rest is daar niet te betalen, maar het uitzicht is er dan wel naar….hahaha

We kunnen ons moeilijk aan al dit schoons onttrekken maar weten dat met de volgende Passo we weer indrukken hebben die nauwelijks te bevatten zijn.

Dus op naar de Gavia. Hier zien we dat bovenin de bergen het begint te betrekken met redelijk donkere wolken. Op dit tijdstip van het jaar moeten we dus wel redelijk snugger motorrijden. Je wil niet worden verrast door een plotselinge sneeuwbui. Aan de hand van het aantal motorrijders dat de berg nog naar beneden komt bepalen we dat we de passage toch zullen doen.

We zien hele brokken ijs en sneeuw op het wegdek liggen en rijden bedachtzaam naar boven. Gelukkig dat we allebei handvatverwarming hebben die je op zulke momenten koestert. Wij bevinden ons hier natuurlijk aan de noordkant, dus de andere kant zal beter zijn. Dat was ook zo.

Eenmaal boven liepen daar wielrenners rond met blote benen, blauw van de kou. Even een foto van het bord van de Gavia en weer naar beneden om daarna een slaapplaats voor de nacht te zoeken.
Hiervoor moesten we nog wel de Passo di Tonale over en uiteindelijk slapen we in Dimaro.

De hele vakantie plannen we de avond van te voren pas waar de reis de volgende dag heen gaat. Zo ook vandaag. We gaan een stukje Caldaro sulla Strada del Vino rijden. Om daar te komen rijden we richting Cles, Fondo en de wonderschone passo di Mendola. De vele bochten met de gemetselde muurtjes….prachtig.

In Eppiano gaan we rechtsaf naar beneden langs de vele wijnranken maar ook de appelboomgaarden. Cider is een echt regionaal product hier.  Vanaf het Lago di Caldaro rijden we richting Ora. Toen zijn we voor het eerst deze reis op een weg belandt die we niet bedoeld hadden…..hahaha…..ff zoeken. De passo di Lavaze was toch erg mooi met wederom erg lekkere bochten. Maar goed, even vragen met waaibomen Italiaans en we worden zeer vriendelijk weer met de neus de juiste kant op gezet. Cavalese, Predazzo en Moena. Canazei en daar de Passo Pordoi op. Onderaan linksaf naar de Passo di Campolongo en als toetje aan het eind van de dag de Passo di Gardena. Errug mooi spul!!!!

Menigeen zal zich afvragen waarom we de Passo di Sella niet gedaan hebben. Nou heel eenvoudig…..we waren onderaan de Gardena en toen was het al half vijf en schemerig aan het worden. Dus verstand boven de lusten…….nee niet doen…..we gaan een slaapplaats zoeken, heerlijk eten en met frisse berglucht om de oren een van onze laatste dagen slijten in de bergen. Dat viel de afgelopen dagen trouwens echt niet mee. Dat zoeken naar een hotel. De meeste hotels hebben in oktober gewoon alles op slot in voorbereiding op het wintersportseizoen. Hele spookdorpen hebben we doorkruist. Gelukkig is het wel telkens gelukt om ergens iets te vinden. Maar de ervaring leerde inmiddels dat we daar niet tot 18.00 uur mee moesten wachten.

Nu werd het een uiterst modern Smart hotel BLUE in Ortisei. In Selva di val Gardena was niets open!!!!

Na de dagelijkse voeteindplanning (….) besluiten we de thuisreis te gaan aanvaarden. We denken er twee of drie dagen over te doen binnendoor tot het Zwarte Woud.

Vandaag gaan we binnendoor vanuit Ortisei naar de Passo di Pennes. Daarvoor gaan we onder de snelweg Bolzano – Bressanone door. We doorkruisen de bergkam die we dan tegenkomen (Ritten, Cno Di Renon) en dan vanuit Sarentino naar de Pennes.

Daar is het voor het eerst deze reis boven op de berg nul graden. Onze motoren beginnen te knipperen op het dashboard. Sneeuwvlokjes zijn te zien……toch even een bakkie warme koffie, zon op de snoet, ff klimmen als een stel klipgeiten naar een bankje voor het uitzicht en vlug de motoren (en dus ook de handvatverwarming weer aan) gestart.

De volgende Passo wordt die van M.Jiovo ofwel de Jaufenpas. We rijden per slot weer richting Oostenrijk en worden de passen weer in het Duits aangegeven.

Na de Jaufenpas stoppen op een zeer idyllisch balkon met uitzicht op de Timmelsjoch ofwel Passo del Rombo.

We hebben daar heerlijk zitten picknicken met een wonderschoon panorama aan onze voeten.

Telkens als ik hier rijd dan ervaar ik de rit vanuit Italië naar Oostenrijk veel indrukwekkender dan andersom.

Zo nu ook, we zien letterlijk de plukken wolken over de bergtoppen rollen als smeltende slagroom op een stukje appeltaart.

Nou, dat zou er wel ingaan in de warme variant, want de temperatuur blijft dalen.

Bovenop de Timmelsjoch giert de wind langs je oren en we gaan dus maar een heerlijke warme chocolade drinken.

Van daaruit rijden we naar Solden, Oostenrijk voor de waarschijnlijk een na laatste nacht.

Ook in Solden blijken veel hotels, pensions en restaurants gesloten. Dit allemaal in voorbereiding op het komende wintersport seizoen. Ik geef ze eigenlijk geen ongelijk. Ook hier lukt het toch om een slaapplaats te vinden in Haus Anton en we eten in het dorp voor het eerst deze vakantie Schnitzel mit pommes. En wat voor een!!!! De friet zie je niet op je bord, de schnitzel hangt er compleet overheen…….en lekker!

Nu pakken we toch maar eens een dagje de Garmin navigatie erbij en laten ons door het apparaat sturen naar Oberharmersbach in het Zwarte Woud. Hotel Baren kennen we van de S-toer dit jaar en dat is voor nu wel weer een mooie afstand om te rijden.

Garmin stuurt ons nog mooi over de Hahntenjoch. Maar doordat we even niet op zaten te letten, we genoten zo van de wonderschone omgeving, hadden we blijkbaar een bord over het hoofd gezien dat de doorgaande weg pas om half een open zou gaan. Werk in uitvoering met slagbomen over de weg met de borden lawinegevaar.

Dus verplicht een drie kwartier pauze. Wel lekker hoor in het zonnetje in de wei liggen.

Nadat de slagboom werd geopend rijden we door richting de Gaithpass en de Oberjoch-pass. Vervolgens zien we een glimp van de Bodensee.

Vanaf Lindau naar Friedrichshafen is het wat drukker en het rijden worden minder interessant. De Bodensee blijft schitterend blauw achter ons liggen en het landschap verandert in het echte Zwarte Woud. Reusachtige dennenbomen en asfalt zo strak als babybillen. Dit is dus weer een prachtig stukje rijden.

Het hotel wat we voor ogen hadden heeft nog net een gastezimmer in hun gasthaus, want het blijkt hier, in tegenstelling tot Oostenrijk en Italië, nog hoogseizoen te zijn!

We trakteren ons nog eens op een heerlijke duitse rode wijn en weten dat morgen de laatste dag van deze reis zal zijn.

Hoe mooi is het dan om af te sluiten met de Schwarzwalder Hochstrasse!!!!!

De B 500 van Freudenstadt naar Baden Baden.

Of Garmin ons nu telkens wil laten afslaan naar de autobahn…….nee, we negeren de aanwijzingen en gunnen onszelf dit laatste feestje.

Vanaf Karlsruhe gaan we de snelweg op en binnen 400 km staan we in onze eigen achtertuin.

Ook dat is weer leuk! Thuiskomen voelt weer vertrouwd. De motoren hebben ons werkelijk geheel probleemloos door dit prachtige stuk Europa vervoerd.

Thuis gekomen staat onze teller op 4224 km per persoon.

Het was me de reis wel!!! 18 dagen puur genot!!!!!! Uiteindelijk hebben we gemiddeld 264 km per dag afgelegd en in totaal 4224 km per persoon......
Dit was zo ongeveer de route.....